کتاب خط کسری

عنوان کتاب: خط کسری

نویسنده: نیلوفر شامی

کتاب خط کسری مجموعه سروده‌های مملوء از احساس نیلوفر شامی است که از دل برآمده و بر دل می‌نشینند.

اشعار این کتاب روح‌نواز در قالب غزل و چهارپاره سروده شده‌اند و از غم و اندوه‌های پس از هجران سخن می‌گویند.

اگر به خواندن اشعار عاشقانه علاقه‌مند هستید، این کتاب مناسب شماست.

خلاصه ای از کتاب:

گرد عطاری

قبل­تر، گفتی که «هستی!» با بیانی گرم و محکم

بعدها تردید کردی، رنگِ عشقت گُنگ و مبهم

اعتمادی سایه روشن، بودنی از جنس رفتـن

می کُشد احساس من را، زیر این باران نم­نم

زور می­گوید همیشه جبر تو، در انتخابم

من تو را بر خود اضافه، تو مرا از خود ولی کم

حال من با ماندنت آسوده خواهد شد، نه رفتن

گردِ عطاری به دستت، روی هر زخمی تو مرهم

در کمان عشق، من زه هستم و تو تیر والا

از برای خواستت پشت زهت را می­کنی خم

می­سُرد در من نگاهت، می­تپد در من غزل­ها

گیـج هستم از حضورت، بازدم هستی ولی دم

بین اعضای رُخت شاید تفاهم نیست دیگر

روی لب­هایت تبسّم، عمق چشمان تو ماتم  ذر

عاقبت شاید خودت هم عشق سازی رو گسل­ها

نیست مکثی بین اَرگ و آن همه ویرانیِ بــــم!

تـب ایجـاد یـک بـلـوا

من آن غمگین بی­آینده­ام، بی­حاصل و تنها

تو آن محبوب پُرآوازه­ای، خوش­ حال و خوش فردا

نگاهم می­کنی با این که چشمانم مِه­آلود است

نمی­ترسی از این پاییــــز، از تکرار این سرما

شبیهِ کوهِ والایی که ریشه­دارِ دریاهاست

دو بُعدی گشته دنیایت، یکی بالا، یکی ژرفا

اگر تَرکم کنی امشب، در این دنیای بارانی

نمی­ماند نشان از من، چه می­ماند دگر از ما؟

شبیهِ آن دو چشمت که به رنگ خود نمی­بالد

فروتن هستی و ساده، به دور از گفتنِ «من» ها

بیـــا بگذر از این شهرِ پر از دود و پر از آتـــش

بیا که دور باشیم از تبِ ایجاد یک بلـــــوا

کلاس درس امروزت، کلاس درس عاشق­هاست

عــزیزم، عشق در راه است، اگر آماده­ای برپـــا

مجنـون آبانـی

کاش امشب انقَدَر دلگیر و طولانی نبود

کاش وقت رفتنت، پاییــز بارانی نبود

خواست وقت رفتنت دستم بگیرد دامنت

هم تو بودی هم من اما دست و دامانی نبود

قبل­ترها هر نگاهت برق عشقی تازه داشت

آن شب اما ظلمت چشمت چراغانی نبود

رفت سرباز و به جایش یک وزیر آورده است

شور عشقت مثل اندوه تو طوفانی نبود

رد شده بودی تو از مرزِ بهشت و مِهرها

هیچ کس مثل تو یک مجنون آبانی نبود

رد شدن از تو دویدن روی بال ابرهاست

روی فرش مرگ، جَستن کار آسانی نبود

خواندنش کوتاه، اما در درونش شرح­هاست

“عشــق” به کوتاهیِ آنچه تو می­خوانی نبود

شیـر رسـوا

از دور زیبایی و از نزدیک، زیباتر
با دیگران مایی، ولی با من کمی ماتر
ای شیر رسوا یال­هایت را نگیر از من
من دوست می­دارم تو را رسوا و رسواتر
وقتی نبودی عید، کمتر عید بود اما
یلدا چه بی­رحمانه بود از قبل، یلداتر
فهمیده بودم در دلت باقی نخواهم ماند
می­خواستم اما خودم را در تو ماناتر
می­خواستم مثل خدا نزدیک من باشی
چیزی مگر داریم از این احساس، بالاتر؟
در قلب تو جایی به سختی باز شد اما
گفتی که «بیرون کن خدا را تا شوی جاتر»
تو گریه می­کردی و از دوشت خدا می­ریخت
گفتم «نشو کافر نشو از قــبل، تنهاتر»
شاید که از درخواست­هایم، پَر زدی رفتی
شاید که بی من بود فردای تو فرداتر
اما وجودم بی تو یک سیاره ی خالی­ست
برگرد تا این لحظه باشد در تو حالاتر

خط کسری

مـاهـی

مثل ماهی بودم و سرخوش در آب رودها

تو ولی آوردی­ام در عالم محدودها

از غم من چای­ها با میل خود جوشیده­اند

سوختند از غصه­ام شمع و چراغ و عودها

در دلم معنا گرفت اشک و غم و دیوانگی

در عوض شد بی­هدف فهمِ نبود و بودها

گوش من پُر بود از «دیر است»­های بی­شمار

دور من پیچک شدند این دیرها، این زودها

یک زبان مشترک بین من و سوزنده­هاست

چوب را گویم بسوزد یا خَشَب یا وودها؟

این زمین بی­رمق نور تو را کم داشت و

در عوض اشباع شد از درد شخم و کودها

مثل تهران بود عشقت از غبار آلوده بود

از دهستان خودم آوردی­ام در دودها

خط کسری

نگـاه ­آبـی

چرا نام تو را دائم درون ذهن خود دارم؟

چرا باید که فکرم را درونت جای بگذارم؟

برو از من نگاه­آبی که من ویران ویرانم

اگر من مانده­ام، این انتخابم نیست، ناچارم

شبیه ظرف­های مانده روی میز تحریرت

به روی میز تحریر وجود خود تلنبارم

تو آیا دوستم داری؟ چرا هرگز نفهمیدم؟

از این مرموز بودن­های احساس تو بیزارم

دو ابر دیده­ات با دیدن من برق زد اما

دو ابر دیده ی من بـار آور شد که می­بارم

مرا از مرگ در خانه­خرابی­ها نترسانم

که خود آجر به آجر روی سقف خانه آوارم

دل­سـفـره

هرکسی در فکر چیزی، ما به هم پرداختیم

اسب خود را سوی دشت عشق و دل می­تاختیم

سال اول عاشق چشمان یکدیگر شدیم

سال دوم زل زدیم در چشمِ هم، نشناختیم!

دو نفر شطرنج را بازی نکرده برده­اند

ما در این شطرنج اما هر دو برهم باختیم

گفته­اند این مشکلات، انسان­بساز است و مفید

ما خود انسان بوده و با مشکلاتش ساختیم

ما ندانستیم یاران، روزه­خواران دل‌­اند

قبل از افطار آمدیم دل­سفره را انداختیم

خاطراتت از مرور دائمی خش­‌دار شد

کاش بودی تا دوباره خاطره می­ساختیم

چـه خواهـد شـد؟

رفتی خطوط اشک من رو گونه ممتد شد

این خانه دیگر بعد تو بی­رفت­وآمد شد

رفتی و دائم زل زدم بر تخت خالی­ات
رفتی و دریای وجودم آب یک سد شد

من مؤمن عشق تو بودم، دین من بودی

حالا ولی رفتی و یک زن از تو مرتد شد

بعد تو هر زن به نظر خوشبخت می­آمد

بعد تو هر مردی درون چشم من بد شد

بی تو خوشی مثل قطاری بود که هربار

پُرادعا آمد ولی بی­اعتنا رد شد

آینده در دودی غلیظ و سرد پنهان است

یعنی چه خواهد شد چه خواهد شد چه خواهد شد؟

شـیشـه

من خسته­ام از هرکس این اندوه را بانی­ست
حال دلم از جنس آن حالی که می­دانی­ست

شیشه ی عمرم سنّتی ــ اُرسیِ چشمت ــ بود
شیشه ی عمرت، صنعتی، از جنس ویرانی­ست

صدبار گفتم «خر نشو! این زهر لاکردار
یک نکبت بی­وقفه و یک لذّت آنی­ست»

دیدی خودت را؟ پُر شدی از برزخِ افکار
دیدی خودت را؟ در تو یک دیوانه ی جانی­ست

این عید، وقتی مادرت آمد به دیدارت
پرسید «کو؟» گفتم که «در خواب زمستانی­ست»

شاید تو رفتی و به جایت دیگری آمد
که در دلت دیگر برای عشق من جا نیست

همّــت کن و آزاد کن آزاد کن آزاد
آن مرد شادی را که دائم در تو زندانی­ست

خط کسری

ولـی

ظاهراً خوبم چه بیمارم ولی

نام گل دارم من از خارم ولی

من تمام روزها را مرده­ام

باز هم از مرگ بیزارم ولی

از کنارم رد شدی و سال­هاست

به همان یک رَد گرفتارم ولی

مثل عکس یادگاری محترم

هم­زمان تاخورده و تارم ولی

مثل راهی زیر پا له می­شوم

بین خود با خنده دیوارم ولی

من زبانم نیش دارد بعد تو

ظاهرم پروانه من مارم ولی

من «انا الحق» گفتنم امروز بود

سال­ها، من بر سر دارم ولی

دوستت دارم نمی­دانی چقدر

از تو تنها دوستت دارم ولی!