کتاب قراردادهای هوشمند در تکنولوژی بلاکچین (پلتفرم ها، ذخیره سازی و کاربردها)

عنوان کتاب: قراردادهـای هوشمنـد در تکنولـوژیبلاکچین (پلتفـرم­هـا، ذخیـره­سـازی و کاربـردهـا)

نویسنـده: حامـد بزرگ­زاده دیـل

امروزه مفهوم بلاکچین با داغ‌تر شدن بازار ارزهای دیجیتال بیشتر بر سر زبان‌ها افتاد. اگرچه بلاکچین لزوما به رمزارزها ارتباطی ندارد، اما بزرگترین رمزارزها – همچون بیت کوین و اتریوم –  از تکنولوژی بلاکچین استفاده می‌کنند. بلاک چین را می‌توان به شکلی ساده، راهی برای ثبت و ذخیره اطلاعات به شکل گسترده و توزیع شده دانست.

معرفی کتاب

تاریخچه

مفهوم ارز دیجیتال غیرمتمرکز، و همچنین برنامه‌های کاربردی جایگزین مانند ثبت‌اموال، برای دهه‌ها وجود داشته است. پروتکل‌های پول نقد الکترونیکی ناشناس در دهه‌های 1980 و 1990، عمدتاً متکی به یک رمزنگاری بدوی به نام کورکردن چاومین، ارزی با درجه بالایی از حریم خصوصی ارائه کردند، اما پروتکل‌ها عمدتاً به دلیل اتکا به یک واسطه متمرکز نتوانستند مورد توجه قرار گیرند.

در سال 1998، b-money وی دای اولین پیشنهاد برای معرفی ایده خلق پول از طریق حل معماهای محاسباتی و همچنین اجماع غیرمتمرکز بود، اما این پیشنهاد در مورد جزئیات چگونگی اجرای اجماع غیرمتمرکز در واقع ناچیز بود. در سال 2005، هال فینیمفهوم “گواه اثبات کار قابل استفاده مجدد” را معرفی کرد، سیستمی که از ایده‌های b-money همراه با پازل‌های سخت محاسباتی Hashcash آدام بک برای ایجاد مفهومی برای یک ارز دیجیتال استفاده می‌کند، اما چون این سیستم هم متکی بر محاسبات قابل‌اعتماد در ذات خود بود از ایده‌آل بودن فاصله گرفت و ناکارآمد واقع شد .

از آن‌جایی که ارز یک برنامه first-to-file است که ترتیب تراکنش‌ها اغلب از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است، ارزهای غیرمتمرکز نیاز به راه‌حلی برای اجماع غیرمتمرکز دارند. مانع اصلی که همه پروتکل‌های ارزی قبل از بیت‌کوین با آن روبه‌رو بودند این واقعیت است که، در حالی که سال ها تحقیقات زیادی در مورد ایجاد سیستم‌های اجماع چند حزبی امن با تحمل خطای بیزانس انجام شده بود، همه پروتکل‌های شرح‌داده شده تنها بخشی از مشکل را حل می‌کردند.

پروتکل‌ها فرض می‌کردند که همه شرکت‌کنندگان در سیستم شناخته شده‌اند، و حاشیه‌های امنیتی به شکل «اگر N طرف شرکت کنند، سیستم می‌تواند تا N/4 عامل مخرب را تحمل کند» ایجاد می‌کند. با این حال، مشکل این است که در یک محیط ناشناس، چنین حاشیه‌های امنیتی در برابر حملات sybil آسیب‌پذیر هستند، جایی که یک مهاجم تنها هزاران گره شبیه‌سازی شده را روی یک سرور یا بات‌نت ایجاد می‌کند و از این گره‌ها برای ایمن‌سازی یک‌طرفه اکثریت سهم استفاده می‌کند.

نوآوری ارائه‌شده توسط ساتوشی ایده ترکیب یک پروتکل اجماع غیرمتمرکز بسیار ساده است که بر اساس گره‌هایی است که تراکنش‌ها را در یک “بلوک” هر ده دقیقه یک بار ایجاد می‌کند و یک بلاک‌چین همیشه در حال رشد را ایجاد می‌کند، با اثبات کار به عنوان مکانیزمی که از طریق آن گره‌ها حق مشارکت در سیستم را به دست می‌آورند.

در حالی که گره‌هایی با مقدار زیادی توان محاسباتی دارای نفوذ نسبتاً بیشتری هستند، رسیدن به قدرت محاسباتی بیشتر از مجموع کل شبکه بسیار دشوارتر از شبیه‌سازی یک میلیون گره است. با وجود خام‌بودن و سادگی مدل بلاک‌چین بیت‌کوین، ثابت شده است که به اندازه کافی خوب است و طی پنج سال آینده به بستر بیش از دویست ارز و پروتکل در سراسر جهان تبدیل خواهد شد.

فصل اول: قرارداد هوشمند در بلاکچین

تاریخچه.

برنامه‌های جایگزین بلاکچین …

اسکریپت‌نویسی (متن‌نویسی)

قرارداد هوشمند چیست؟

قراردادهای هوشمند چگونه کار می‌کنند.

مزایا و محدودیت‌های کلیدی..

سرعت و کارایی..

شفافیت..

حذف واسطه‌ها و مقرون‌به‌صرفه بودن.

امنیت..

فصل دوم : پلتفرم‌ها

حساب‌های اتریوم.

پیام‌ها و تراکنش‌ها

اجرای کد.

برنامه‌های کاربردی..

سیستم‌های توکن..

مشتقات مالی و ارزهای با ارزش پایدار

سیستم‌های هویت و شهرت..

ذخیره‌سازی غیرمتمرکز فایل..

سازمان‌های خودمختار غیرمتمرکز.

برنامه‌های کاربردی بیشتر.

نگرانی ها و دیگر جنبه ها

پیاده‌سازی GHOST اصلاح‌شده

هزینه‌ها (Fees)

محاسبه و کامل بودن تورینگ…

ارز و صدور

صدور تفکیک…

تمرکز معدن.

مقیاس‌پذیری..

قرار دادن همه‌چیز باهم: برنامه‌های غیرمتمرکز.

فصل سوم: امنیت..

ممیزی‌های امنیتی..

تست‌های نفوذ.

چارچوب‌های تست..

هزینه اجرا و خطاها

پیامدهای قانونی و سازگاری..

اشکال زدایی قراردادهای هوشمند.

مصرف‌کنندگان.

وضعیت استقرار و میزان استفاده

وضعیت پذیرش…

قراردادهای تایید شده

فصل چهارم: ملاحظات قانونی

قانون اطلاعات..

الزامات قراردادهای هوشمند تحت قانون داده‌ها

رویکردهای ملی..

موضوعات و کاربرد های دیگر.

اعتبار هویت و مدیریت داده‌ها

امورمالی غیرمتمرکز.

توکن‌ها و شاخص‌های مصنوعی..

توکن‌های انرژی تجدیدپذیر.

فن‌آوری‌های نوظهور

نکـات برجستـه و نتیجـه‌گیـری

اصطلاح “قرارداد هوشمند” در اصل توسط نیک زابو، دانشمند و رمزنگار دیجیتالی ایجاد شد که عمدتاً به دلیل تحقیقات خود در زمینه قراردادهای دیجیتال و ارزهای دیجیتال و همچنین اختراع یک ارز مجازی به نام “بیت‌گُلد” در سال 1998 شناخته‌شده است و در سال 1994 کتابی با عنوان “قراردادهای هوشمند: بلوک‌های سازنده برای بازارهای آزاد دیجیتال” منتشر کرد که در آن مفهوم قراردادهای هوشمند را معرفی کرد. در آن زمان فن‌آوری بلاک‌چین وجود نداشت، بنابراین ایده‌های او مورد آزمایش قرار نگرفتند.

زابو در کتاب خود قرارداد هوشمند را ابزاری توصیف می‌کند که «اجرای توافق‌ها را خودکار می‌کند و همچنین تضمین می‌کند که همه شرکت‌کنندگان می‌توانند در سریع‌ترین زمان ممکن، بدون دخالت یک واسطه، نتیجه را مشاهده کنند». اما آن‌ها چگونه کار می‌کنند؟ قراردادهای هوشمند قراردادهای خود اجرائی هستند که در آن قراردادهای خریدار و فروشنده مستند شده و مستقیماً در خطوط کد تعبیه شده است. پذیرش قراردادهای هوشمند به منظور ردیابی شفاف و غیرقابل‌برگشت تراکنش ها عمل می‌کند. آن‌ها به عنوان ستون فقرات اکوسیستم وب 3.0 عمل می‌کنند، و کاربران را قادر می‌سازد تا به صورت آنلاین تعامل داشته باشند و از بلاک‌چین به عنوان محرک اصلی استفاده کنند.

ویژگی‌های کلیدی که می‌تواند به عنوان مزایای اصلی استفاده از قراردادهای هوشمند میزبانی شده توسط اکوسیستم‌های بلاک‌چین نیز در نظر گرفته شود که عبارتند از:

• آن‌ها قابل‌اعتماد و قابل‌اطمینان هستند: قراردادهای هوشمند همیشه طبق برنامه اجرا می‌شوند. بدون ریسک شخص ثالث به این معنی است که کاربران می‌توانند طبق کد از پیش تعریف‌شده از نتیجه مورد انتظار مطمئن باشند.

• آن‌ها امنیت پیشرفته‌ای را ارائه می‌دهند: کد در دفتر کل غیرقابل‌تغییر توزیع‌شده در کل شبکه زندگی می‌کند و به‌طور قابل‌توجهی هر نقطه از شکست را محدود می‌کند. پس از استقرار قرارداد، بلاک‌چین یک‌پارچگی و امنیت را فراهم می‌کند.
  • هزینه کم‌تری دارند: عدم حضور اشخاص ثالث هزینه‌های سربار را حذف می‌کند و کارایی را برای قراردادهای هوشمند به ارمغان می‌آورد.
  • آن‌ها سریع‌تر هستند: بسته به زمان بلوک و قوانین بلا‌ک‌چین، نهایی شدن تراکنش تقریباً فوری است.

 یک قرارداد هوشمند سازوکار کارآمدتر و پیشرفته تر از توافق، تراکنش و انتقال ارزش را فراهم می کند.علاوه‌بر این، قراردادهای هوشمند قادر به اجرای هر کار با هدف خاصی هستند، بنابراین آن‌ها پایه و اساس یک جنبش بالقوه DApp هستند.

آن‌چه در قراردادهای هوشمند اهمیت بیشتری دارد، منطق قابل‌برنامه‌ریزی آ‌ن‌هاست که در هر بخش سنتی قابل‌اجرا است و می‌تواند از اجرای بسیاری از برنامه‌های کاربردی دیگر پشتیبانی کند. این‌ها ممکن است از دسترسی و ذخیره‌سازی داده‌های زنجیره‌ای گرفته تا امنیت سایبری، سیستم‌های مدیریت رای، مدیریت داده‌های مراقبت‌های بهداشتی و غیره را شامل شود. از سوی دیگر، به نظر می‌رسد دو نگرانی اصلی و جنبه منفی وجود دارد که باید به آن‌ها توجه شود تا قراردادهای هوشمند به‌طور گسترده‌تری به کار گرفته شوند:

ابتدا، برای درج قرارداد بر روی بلاک‌چین، تمام اصطلاحات قانونی لازم باید به کد کامپیوتری ترجمه شوند. از آن‌جایی که متخصصان حقوقی معمولا خودشان کدنویس نیستند و کدنویس‌ها معمولاً پیشینه قانونی ندارند، سطح معینی از اعتماد و همچنین تخصص باید حفظ شود تا اطمینان حاصل شود که همه طرف‌ها می‌توانند اعتماد کنند که کد درون قرارداد هوشمند واقعاً محتوا و هدف قانونی را منعکس می‌کند. دوم، یک قرارداد هوشمند مبتنی‌بر بلاک‌چین “در سنگ نوشته شده” است، یعنی نمی‌توان آن را تغییر داد. بلاک‌چین غیرمتمرکز است و معمولاً این چیز خوبی است. اما این بدان معناست که هیچ مقام مرکزی یا داوری نمی‌تواند وارد عمل شود، در صورتی که یکی از طرفین احساس کند در حق او ظلم شده یا حتی فریب خورده است.

انتظار می‌رود که مشکلات فوق درنهایت حل شود. همان‌طور که قراردادهای هوشمند بیشتر و بیشتر تنظیم می‌شوند، آن‌ها باید به عنوان نمونه یا الگویی برای قراردادهای مشابه عمل کنند. اختلافات قرارداد فعلی ممکن است به یک وکیل یا یک جلسه دادگاه دعاوی کوچک نیاز داشته باشد. این احتمال وجود دارد که این نوع قراردادهای خدماتی در آینده شامل نوعی ضمانت مالی باشد – به عنوان مثال، یک سپرده، می‌تواند به راحتی این توافق را از طریق یک قرارداد هوشمند مدیریت، اجرا و نظارت کند .

این احتمال وجود دارد که اتحادیه اروپا بر الزامات و استانداردهای هماهنگ برای تسهیل استفاده از قراردادهای هوشمند تکیه کند، در صورتی که مفاد قراردادهای هوشمند فعلی به شکل فعلی کم و بیش تأیید شوند. اتحادیه اروپا از نظر نیاز به قانون‌گذاری برای امکان‌پذیرسازی موثر قراردادهای هوشمند، موضع متفاوتی نسبت به بریتانیا اتخاذ می‌کند. به نظر می‌رسد بریتانیا در سمت انعطاف‌پذیرتر و پذیرفته‌کننده‌تر است، اما همچنان، به نظر می‌رسد که کسب‌وکارهایی که قراردادهای هوشمند با طرف‌های دیگر اتحادیه اروپا منعقد می‌کنند، مایلند با الزامات قانون داده‌های ماده 30 همسو شوند، حتی اگر قراردادها تحت قوانین انگلیس باشد.