کتاب من عین انتظارم

عنوان کتاب: من عین انتظارم

نویسنده: لیلا صبری

کتاب من عین انتظارم نوشته خانم لیلا صبری می باشد.

این کتاب در بردارندۀ سروده‌هایی از لیلا صبری است که در سه بخش اشعار فارسی، اشعار ترکی (تورکجه یازیلان شعیرلر) و دلنوشته به رشته تحریر درآمده.

این کتاب زیبا را به دوست داران اشعار فارسی و ترکی پیشنهاد می کنیم.

 

قسمتی از کتاب را باهم میخوانیم

بستر مرگ

بستر مرگم پر از رویای شیرین تو بود

هرنگاهم قصه­ای از یاد غمگین تو بود

ازدحام فکر، خلوت­های پی در پی­، سکوت

هرکدامش باری از هجران سنگین تو بود

در میان کوچه­های سرد خلوتگاه شب

قصه­ی چشم سیاه و روی سیمین تو بود

در میان آشنایان شاد بودم من ولی

در خیالم جلوه­ی ناز نخستین تو بود

کس نمی­دانست من از عشق تو دیوانه­ام

این جنون، شهد غم روی نگارین تو بود

خاطرم را الفتی با هیچ­کس لیلا نبود

غمگسار من فقط آن یار دیرین تو بود

پتیاره

دیشب صفای این دل، از سینه پر زد و رفت

بر قلب خسته­ی من توپ و تشر زد و رفت

پتیاره بود امّا نامیده بودمش گل

تیپا به هستی من، بی­رحم­تر زد و رفت

قلب شکسته­ام را با غصه رو نمودم

برگشت با نگاهش سنگی دگر زد و رفت

با گریه­ام برایش صد قصّه گفتم از درد

لبخند ساده­ای چون یک رهگذر زد و رفت

زخمی­تر از دل من، احساس خسته­ام بود

من ماندم و غریبی، آغوشی از تمنا

با داغ تازه­ای کو بر این جگر زد و رفت

گاه­گاه

باز تهمت، باز طعنه، باز هر نوعی نگاه

خسته­ام من، خسته از تو، خسته از هر چیز، آه

در نگاهم موجی از حسرت، غریبی، اشک و غم

بر لب امّا خنده­هایی شادمانه گاه­گاه

باز دارم یاد تو در سینه­ی طوفانی­ام

خسته­ام دیگر ز تکرار و پشیمانی، گناه

هر شب از تو با تو در آیینه صحبت می­کنم

بر سر دل می­گذارم مثل تو دائم کلاه

غربت و شعر و غزل دیگر قدیمی گشته­اند

آری، آری من تورا دیگر نمی­بینم چو ماه

لیک امّید وصالت در دلم پاینده است

آه، پایانی ندارد روز و شب­های سیاه

دل به تنگ آمد دگر در انتظاری سرخ و سبز

این شب تاریک غم را کن زمانی صبح­گاه

سال­­ها

سال­ها پشت نفس­های تو تکرار شدم

و بر انبوه غزل­های خود آوار شدم

خواستم بگذرم از خویش، تو باشم تو و بس

روبرویت که رسیدم خود دیوار شدم

خواستم گل کنم از عطر نفس­هات ولی

برگِ تقدیر ورق خورد و من خار شدم

روی طرح سحر، آینه­ی قسمت­مان

من، فقط من، منِ باران­زده زنگار شدم

می­پذیرم تو همان ابر بهارآلودی

که به سرپنجه­ی بارانِ تو بیدار شدم

بر سرِ سفره­ی عمرت ننشستم عمری

تا نمک­گیر نباشم ولی انگار شدم

ضمیر غایب

سکوت گریه می­کند به پای شعرهای من

مرا عذاب می­دهد صدای شعرهای من

به حجم تنگ باورم هنوز جا نمی­شود

که جا زدی تو خویش را خدای شعرهای من

تو تا به­حال از خودت سوال کرده­ای که کیست

ضمیر غایبی که هست، شمای شعرهای من؟

تمامی وجود من به قامت تو گم شده

و دیده می­شوی تو لابه­لای شعرهای من

اسیر پنجه­ی دلم که کرده هر کجائی­ام

همان نجیبه­ای که شد بلای شعرهای من

خانه­ام

دلم گرفت از این هوا مرا به خانه­ام ببر

شکست شاخه­های من بدون بوسه­ی تبر

در این دیار عشق­ها اسیر یک تلنگراند

و زخم ما نمک گرفته از همیشه بیشتر

بیا دوباره ما شویم و در فضای یکدلی

به پاس هرچه دوستی است، بی­ریا زنیم پر

چقدر دود کرده­ام سپند پشت پای تو

که دور باشد از تو چشم بد، قضا، قدر

نگو گذشت هرچه بود و قسمتم نشد، نگو

تو را قسم به معجزه مرا به خانه­ام ببر

منِ­ من

تو تبلور معجزه در تن من

تو خدای منی، بت من، منِ من

بگذار زاده شوم ز تو باز

که گرفته دست تو دامن من

حریم پاک دو چشمِ ترت

و سایه ­سار تو مأمنِ من

ببار بر منِ خسته ببار

که کرده هوای تو گلشنِ من

میلاد سرخ

فردا تمام کوچه­های مدینه شکوفه باران است

خورشید سوم شعبان چقدر خندان است

زیبایِ کوچکِ بانوی آب و آینه

می­آید او که به حق از تبار باران است

میلاد سرخ خون خدا مطلع فردا

بر خاک تشنه­ی دنیا نوید باران است

مست 

خماری داشت رفت و مست برگشت

به پا رفت و بدون دست برگشت

دم رفتن اسیر خاطری بود

رها از هر چه بود و هست برگشت

سر و دست و دلش را باخت امّا

خودش را نه، خودش نشکست برگشت

تمام قامتش مردانگی بود

که رفت عهد جنون را بست برگشت…

آغوش خدا

یکد قدم مانده به آغوش خدا سنگ شدیم

حس پرواز تو پژمرد و بی­رنگ شدیم

جام هر چند که با جام ملائک زده­ایم

باری از فلسفه­ی کبر شما منگ شدیم

مردی که…

مردی که سینه­اش کرانه­ی آلام این زن است

تسکین لحظه­های غریب و خراب من است

مردی که بود را به نبودم گره زده

از دست هرچه، آه… برایم چو مأمن است

جانِ من

هوا اینجا کمی تا قسمتی ابری است اما کاش

زیادی بدتر از این بود اما در کنار تو

دلم بی­تو خدایش را خیال بندگی دارد!

کمک کن تا بماند تا همیشه بی­قرار تو

سرِ خط

تجربه­ای تازه نیست، سوختن و ساختن

در عطشت گم شدن، هم دل و جان باختن

رَستن از این خستگی، دور شدن از زمان

نقطه. شروع از سرِ خط زدن و تاختن

تورک­جه یازیلان

شعیرلر

گوزه­لیم

نه گوزه­ل دویغودی قوینوندا قوجالماق گوزه­لیم

اولا بیر عومر، جانیم باغریوا دوستاق گوزه­لیم

آسمانیم اُول کی هوسلن­سم اوچام باغریندان

اُولوم اُو گوزونده­کی سئوگی­یه سنجاق گوزه­لیم

کوهنه بیر ماهنی کی دیلده­ن_دیله گزسین اُولارام

دوشه­رم دیل­لره مجنون کیمی آنجاق گوزه­لیم

گوروبن گوزگوده آغ ساچلاریمی قاندیم اُو آن

کی گوزه­ل دویغودی قوینوندا قوجالماق گوزه­لیم

اینامیم…

قالدیریم­لار منه اَیری باخدیلار

دوشوندوم قاییتماق تئزایمیش آنجاق

دوداقدا پاسلانان ایلک بیر اُوپوش

سسیمده تیتره­ین سوزایمیش آنجاق

بهانه­م نه اُولسون قاییتماق اوچون؟

فیکریمه بو چاتدی:(اَل­جکیم قالیب)

تلسگه­ن سورعت­له قاییتدیم دالی

قورخورام، تیتره­ییره­م، وقتیم آزالیب

قاییتدیم بیرداها قاپیزا ساری

آیدینلیق سسیم­له اوداوا سپدیم

قوللاری قرارسیز بوینونا سالیب

گولوشی سوزوم­له دوداقوا سپدیم

***

اینامیم اُوزومده­ن، اُو گونده­ن اؤلدی

شهرده گوزومه، داها دار گلیر

اُولئیدی یاشاییش باشا چاتایدی

بوندان آرتیق حیات، منه عار گلیر

آتاسی­نین اَللری…

ایظطیراب­ایله قاپینین کیلید یئرین­دن باخاراق

تکجه آتاسینین اَلینی گوردو

کی

قالخدیلار

آمما…

***

گوزلرینین آلتی گویه­رن آناسیندان سوردی:

«آتا»مین اَللرینین ایزی بوجور می؟…

تانری اُوله­جک می؟

من

بیرده تانری

سن

قول قویدوق بیر ایلگارا

من

حتی دویغولاریمدا وفالاشیردیم سنه

سن

خیانت­ایله اَل بیر لشیب­سن

***

سن حیات یولداشین­لا ایلگارلاشیرسان

و من

تک باشیما

اُوزوم­له آندلاشیرام

بوتوو ایلگارلاری یالان سانام

تانریم اُوله­جک می؟

قادینلیق

حوا

بوغدایا ویریلمادان

عصیان توره­نمدیر

بلکه

قادینلیق سریلدی دونیا سرگی­سینه

و

آدم

قول قویمامیش ایلگارا وفا گوستردی

***

بیر داملا آدم دادیزمالی ارکک­لر دونیاسینا…

سئویملی گونلر

بعضی گونلر

اونودولماز

میثال:

اُو گونلر کی

سئومیشم سنی.

اَللرین

اَللرین­له

عروجا چاتدیم

من

تانری اولاجاغام

گزیرم سنی

قول قویدوق

ایلگارسیز عهده

سن

منی تاپیبسان

آمما

گزیرم سنی من جمعه به جمعه

دویون سالیرام سبزه­لری

هر سیزده بدر

سو سپیرم کوچه­لره جمعه به جمعه

نیسگیل­لر بویلانیر

ایچیمده منیم

غربتین چوخ چتین

چوخ سازاقلی

منیم عصیانیم

سنی اینجیدیر

سنین کرمین منی یاندیریر

سفیل سرگردان ندبه­یه باغلانیرام من

جمعه­لر اوتانقاج گه­زیرم سنی

***

نئیله­ییم هله­ده دُوزمه­لی­یم من

بیر تئلیم آیریلیب هُوروک ساچیمدان…

دلنوشته­ هایی که چنگ بر دامنِ «طرح» زده­اند

عادت

سال­هاست

که

زنگِ درِ قصه­های کودکان­مان را

جز

گرگِ قصه­ی «شنگول و منگول» نمی­زند

و

ما

آن­ها را

به بی­اعتمادی به غریبه­ها عادت داده­ایم

و

تو را

ای غریب­ترین آشنا

چه غریبانه غریبت کردیم…

هدیه

هدیه می­کنم تمام مرا

به

بابا

مامان

که تا همیشه بابا آب داد

مامان نان…

***

سال­هاست که دیگر

مامان

نه نان می­خورد

و نه

نان می­دهد…

فرصت

فرصت روزها کم است

کاش

هر روز

بیشتر از یک روز

می­توانستم دوستت داشته باشم…

نیلوفرانه

نیلوفرانه پیچ و تاب می­خوری بر اندامم…

چون شاخه­های مست تاک

تنیده می­شوم درتو

تنیده شو درمن

که

ناب­ترین شراب جهان

به بار بنشیند…

رسوایی چشمانم

کنجکاوترین نگاه مادرم را تجربه می­کنم

وقتی

رسوایی چشمانم

یاد تو را فریاد می­زند

چون کودکی­ام

سردی را بهانه می­کنم

می­گیرم جلوی صورتم

که

اشک­هایم«پرده در» نباشند

 «ها» میکنم­ در دستانم

اما

هیچوقت گرم نشدند

گرم نخواهند شد

دستانم سردی دلت را لمس کرده­اند

بیچاره لیلی…

هردو

دنبالم می­کنی با چشم­هایت

احساس می­کنم احساست را

که

در درون می­نالی:«مرو ز کنارم، بی­تو می­میرم»

آغوشت

پناه این غزال گریزپایت می­شود

***

هردو

زبان در کام

و

 چشم­ها سخن می­گویند

آن­چنان محو تماشای هم شده­ایم

که

مجالِ گفتن را

 بر خود حرام کرده­ایم هردو…

آری! هردو

هردو…

طواف

به طواف اندامت آمده­ام

 بگذار

 دورت بگردم.

نازنین­اش

خوابیده است نازنین­اش

آرام

و

بی­صدا

می­نشیندبه تماشای نگارش

تمام عاشقانه­ها را تکرار می­کند برایش

تمامِ هر آن­چه را

که

گفته بود و نگفته بود

 مانده بودند در دلش

 تمام که می­شود حرفهایش

باز می­کند چشمهایش را

نازنین­اش

و

 می­گوید:«من هم همینطور عزیزم»

صلابت صدایش

اشکهایش را پنهان می­کند

به صدایش

صلابت می­بخشد

و

می­گوید: «تو راست گفتی

این عشق

به صلاح هیچ­کداممان نیست»

***

دخیل می­بندد به خدا

که

قسمت کند اورا خدایش

برایش…