کتاب نقش کسب و کارهای کارافرینانه بر پایدارسازی استارت آپ ها

عنوان کتاب: نقش کسب و کارهای کارافرینانه بر پایدارسازی استارت آپ ها

نویسندگان: علی اصغر خسروی، ندا معمائی

ویراستار: سید فخرالدین طاهرزاده موسویان

 

استارت‌ آپ‌ ها نوعی از کسب‌وکارهای کارآفرینانه می‌باشند. کارآفرینان با ایده‌ها، خلاقیت، نوآوری، ارتقا، کالاها و خدمات، شناسایی فرصت‌ها و مسائلی ازاین‌قبیل مواجه هستند؛ بنابراین تئوری‌های کارآفرینی با مباحث مراحل ابتدایی ایجاد یک کسب‌وکار در ارتباط است.

ازآنجایی‌که کسب‌وکارهای نوپا (استارت‌آپ) مبدلان ایده‌های ناب به کسب‌وکار هستند، می‌توان گفت کارآفرینی جزء جدایی‌ناپذیر و اساسی کسب‌وکارهای نوپا می‌باشد زیرا بدون آن استارت‌آپ وجود نداشت (کاواموریتا کسیم،۲۰۱۵). البته تازه‌تأسیس بودن به‌خودی‌خود یک کمپانی را نوپا (استارت‌آپ) نمی‌کند.

این کسب‌وکارها عموماً دارای ایده‌های نو و جدیدی هستند که به طور قابل‌توجهی از استانداردهای سنتی تولید کالا و خدمت و الگوهای سنتی کسب‌وکار فاصله دارند.

 

چکیده ای از کتاب:

بخش اول: ادبیات نظری

اکوسیستم کسب و کارهای کارآفرینانه

کارآفرینی

صدها تعریف مختلف برای کارآفرین و کارآفرینی وجود دارد. از زمانی که اولین نوشته ها درباره کارآفرینی نگاشته شده تاکنون هیچ توافقی بر سر معانی و مفهوم آن نبوده است. کارآفرینی نشان دهنده یک پدیده چندوجهی است که به عنوان یک فرآیند، یک منبع یا یک حالت بودن مورد توجه و تجزیه و تحلیل قرار گرفته است (ناد،۲۰۱۲).

این پدیده بسیار پیچیده تر از آن است که بتواند از طریق یک مجموعه ای از فاکتورها توضیح داده شود. نظریات اقتصاددانانی نظیر کانتیلون، سی، نایت، شومپیتر، کرزنره، شولتز و بامول” نقش حائز اهمیتی در درک ما از پدیده ی کارآفرینی و فرآیندهای مربوط به آن داشته است (مینیتی و لوسکو، ۲۰۰۸). در ادامه خلاصه ای از دیدگاه اقتصاددانان مذکور و دیگران تبیین خواهد شد.

بر خلاف دیدگاه شومپیتر، سی (۱۸۰۳) ضمن تفصيل تعريف کانتیلون، بر روی قابلیت های مدیریتی کارآفرینان متمرکز شد. به عقیده ی سی کارآفرین یک عامل اقتصادی است که همه ی وسایل تولید (زمین، نیروی کار و سرمایه) را برای ایجاد یک محصول با یکدیگر ترکیب می کند.

با فروش محصول در بازار کار آفرین توان پرداخت فاکتورهای تولید (اجاره، دستمزد و بهره را به دست آورده و آنچه باقی می ماند سود وی است؛ همچنین کارآفرین منابع اقتصادی را از ناحیه ای با بهره وری پایین به ناحیه ای با بهره وری بالاتر و عایدی بیشتر انتقال می دهد. نایت (۱۹۲۱) اساسا بر موضوع تصمیم سازی متمرکز است و در کتاب خود با عنوان “ریسک، عدم قطعیت و سود تفاوت میان ریسک و عدم قطعیت را تشریح می نماید.

در ریسک نتایج نامعلوم ولی محتملا قابل پیش بینی است، ریسک قابل محاسبه و نتیجتا قابل پوشش توسط بیمه است ولی عدم قطعیت غیر قابل محاسبه است و بدون اطلاعات اضافی باید اداره شود. از نظر نایت کارآفرین فردی است که در عدم قطعیت حقیقی فعالیتهای خود را اداره نماید (استم، 2016).

تئوری کارآفرینی شولتز(۱۹۷۵) ریشه در تئوری سرمایه انسانی داشت (هبرت، لینک، ۲۰۰۶).وی مفهوم استاندارد و طرز عمل کارآفرینی را طی چهار زمینه ی عمده مورد انتقاد قرار داده است 1) این مفهوم به طور معمول به تجار منحصر شده است ۲) این مفهوم اختلاف میان توانایی های به کار گرفته شده توسط کارآفرینان را در نظر نمی گیرد ۳) عرضه ی کارآفرینی به عنوان یک منبع کمیاب تلقی نمی شود ۴) در تحقیقات و بررسی های اقتصادی که تعادل عمومی بر آن حکمفرما است، کارآفرینی نادیده گرفته می شود.

سهم شولتز در ادبیات کارآفرینی شامل دو پیشرفت عمده می شود؟ شاخص های کلیدی کارآفرینی ارائه شده توسط بررسی جمعیتی بزرگسالان (APS) برای مانیتور جهانی کارآفرینی (GEM) به عنوان نماینده عملکرد کل اکوسیستم های کارآفرینی استفاده می شود.

تیم های علمی از هر اقتصادی که در جمع آوری داده های GEM شرکت می کنند، این نظرسنجی را نظارت و نظارت می کنند، که با استفاده از یک نمونه نماینده تصادفی حداقل 2000 بزرگسال در سنین 18 تا 64 سال انجام می شود.(اندورونوا، 2016)

شولتز در بازتعریفی از مفهوم کارآفرینی آن را توانایی برخورد کردن با عدم تعادل مشخص می کند و این مفهوم را تا فعالیت های غیر بازاری (تصمیمات خانواره، تخصیص زمان و …) همچنین فعالیتهای بازار تعمیم می دهد. دوم اینکه وی ارائه گر شواهدی مبتنی بر تأثیر آموزش بر توانایی افراد در درک و واکنش به عدم تعادل است.

اصطلاح کارآفرینی تولیدی به “فعالیتهای کارآفرینی که مستقیم یا غیرمستقیم به تولید خالص اقتصاد یا ظرفیت تولید بازده اضافی کمک می کند” اشاره دارد، که ما آن را به عنوان فعالیت کارآفرینی تفسیر می کنیم که باعث افزایش رفاه کل می شود. کارآفرینی تولیدی همچنین ممکن است شامل شرکت های شکست خورده باشد که زمینه تولید برای سرمایه گذاری های بعدی را فراهم کرده و یا از آنها الهام گرفته و ارزش اجتماعی خالص خود را ایجاد کرده است (دیویدسون، 2005).

از نظر فنی این بدان معنی است که ارزش کل (اجتماعی) ایجاد شده توسط فعالیت کارآفرینی باید بیشتر از مبلغ (خصوصی) ارزش ایجاد شده برای کارآفرینان باشد .در حالی که کار بر روی اکوسیستم های کارآفرینی هنوز در مراحل ابتدایی خود است، در حال حاضر چندین مطالعه تجربی نشان می دهد که چگونه یک اکوسیستم ثروتمند کارآفرینی امکان کارآفرینی و ایجاد ارزش بعدی را در سطح منطقه ای فراهم می کند (استم، 2016).

از دیدگاه ونگرز و توریک(۱۹۹۹) فعالیت های کارآفرینانه تنها در بنگاه های کوچک صورت نمی گیرد و در سازمان های بزرگ نیز وجود دارد. کار آفرینی تنها در قالب بنگاههای کوچک جدید روی نمی دهد بلکه در قالب کارآفرینی سازمانی، ایده های جدید و مسئولیت های اجرا شده در سازمان های بزرگ موجود نیز رخ می نماید.

شاخص های کلیدی کارآفرینی که در اطلاعات جمع آوری شده توسط APS جمع آوری شده است، شامل کلیه مراحل چرخه عمر مشاغل است: نرخ کارآفرینی نوپا، نرخ مالکیت مشاغل جدید، کل فعالیت مرحله کارآفرینی اولیه (TEA)، تعیین نرخ مالکیت مشاغل و قطع تجارت است.به طور حتم، اقتصادهای بالکان نرخ پایین مالکیت مشاغل را نشان می دهد (اما همچنین قطع فعالیت تجاری پایین تر است). میزان TEA آنها تقریبا دو برابر کشورهای بالتیک است و تقریباً دو درصد از کشورهای اروپای مرکزی پایین تر است.

این اختلافات قابل توجه است و باید با اظهارات خوش بینی در مورد کارآفرینی از منطقه توضیح داده و آشتی شود. با در نظر گرفتن این هدف، ما به جزئیات عمیق تر می پردازیم و به چندین منبع اطلاعاتی خواهیم رسید. مطمئناً روشهای سنتی و به خوبی تثبیت شده برای اندازه گیری کارآفرینی، تحولات درخشان قابل توجهی را تا سال 2018 ، به دست نمی آورند. (آندرونوا ،2018).

 آنها ایجاد ارتباط میان کارآفرینی و رشد اقتصادی را به معنای مرتبط نمودن سطح فردی به سطح بنگاه و سطح كلان (سطوح کل) می دانند؛ با لحاظ این موضوع تعریف ونکرز و تور یک از کارآفرینی اینگونه است: “کارآفرینی قابلیت بارز و تمایل افراد، به تنهایی، در تیم هاء داخل یا خارج سازمان های موجود، برای

– درک و ایجاد فرصت های جدید اقتصادی (محصولات جدید، شیوه های جدید تولید، طرح های سازمانی جدید، ترکیبات جدید محصول بازار) و

– معرفی ایده های خود در بازار، در مواجهه با عدم قطعیت و موانع دیگر، تصمیم گیری در موقعیت، تشکیل و استفاده از منابع و نهادها”.

اکوسیستم

واژه ی اکوسیستم اولین بار توسط بوم شناسی بریتانیایی آرتور تسلی در سال ۱۹۳۵ میلادی به کار برده شد. وی اکوسیستم را به عنوان اجتماعی از ارگانیزم های جاندار (زنده) و محیط فیزیکی مرتبط به آنها (غیرزنده) در یک مکان معین تعریف نمود. یک اکوسیستم به شرایط تعادل و با شرایط پیچیده و پایدار محدود نمی شود (پیکت و کدنسو، ۲۰۰۲) .مفهوم اکوسیستم های کارآفرینی در سالهای اخیر و با توجه به کار ایزنبرگ (2010) در بررسی تجاری هاروارد، محبوبیت زیادی کسب کرده است.

این آثار این ایده را در بین رهبران کارآفرین و سیاست گذاران رواج داده است که جامعه و فرهنگ یک مکان می تواند تأثیر بسزایی در روند کارآفرینی داشته باشد. اما علیرغم محبوبیت آن، هنوز تعریف گسترده ای از اکوسیستم های کارآفرینی در بین محققان یا پزشکان وجود ندارد. اولین مؤلفه این اصطلاح کارآفرینی است: فرایندی که در آن فرصتهایی برای ایجاد کالاها و خدمات جدید مورد کاوش، ارزیابی و بهره برداری قرار می گیرد (استم، 2016).

پیکت و کدنسو (2002) سه بعد کلیدی یک اکوسیستم را استفاده از این مفهوم را در حوزه های مختلف علوم اجتماعی، اقتصاد، سیاست گذاری و مدیریت بیان کردند. این ابعاد که سبب پیچیدگی و در عین حال سودمند بودن مفهوم اکوسیستم می شوند عبارتند از: مفهوم پایه ای آن کاربرد آن بواسطه ى الگوهایی برای شرایط واقعی و خاص (مدل)”، معنای ضمنی استعاری آن و نتیجتا استفاده ی گسترده ی آن در حوزه های علمی و توسط عموم مردم (استعاره).

از نظر استم (2016) ارگانهای دولتی، دانشگاه های انجمن های کسب و کار، تشکل های بخش خصوصی، سرمایه گذاران، بانک ها، کار آفرینان، مراکز رشد، مراکز شتاب دهنده، رهبران اجتماعی، مراکز تحقیقاتی، نمایندگان نیروی کار، وکلا و غیره از ذینفعان اکوسیستم کارآفرینانه هستند.

تعامل و همکاری متقابل بین ذینفعان مختلف نیازمند تبادل رسمی و غیررسمی اطلاعات جهت هماهنگی میان فعالیت های آنان است. بررسی ها نشان می دهند که نحوه ی ترکیب این عوامل که با گذشت زمان تکامل می یابند وابسته به شرایط اجتماعی، اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و جغرافیایی است (استم ،2016).

اکوسیستم کارآفرینی

نظر به اینکه کار آفرینی به عنوان ایفاگر نقش محوری در رشد اقتصادی ملل در نظر گرفته می شود، اخیرأ مفهوم اکوسیستم کارآفرینی به سرعت توجه پژوهشگران، شاغلین، سیاستگذاران و رهبران را به خود جلب نموده است (اسپنسروگومز، ۲۰۰۴). نظر سنجی های جهانی حاکی از آن است که با افزایش فشار بر رهبران بخش عمومی و خصوصی برای تحریک رشد اقتصادی به وسیله ی حمایت از فعالیتهای کارآفرینانه ی موفق، توجه به اکوسیستم کارآفرینی در حال رشد است (شیمیزو، ۲۰۱۳).

رویکرد اکوسیستم کارآفرینانه به مثابه چارچوبی برای ایجاد بسترهای لازم و محیطی حمایت گر برای خلق و پرورش بنگاههای کار آفرینانه و کار آفرینی مولد توسط طیف وسیعی از نقش آفرینان و منابع است. مطالعه ی توسعه ی کارآفرینی از دیدگاه اکوسیستمی، رویکرد نسبتا جدیدی است.

رویکرد اکوسیستم کارآفرینی غالباً کارآفرینی را به سمت “شروع رشد بالا” یا “مقیاس رشد” هدایت می کند و ادعا می کند که این نوع کارآفرینی منبع مهمی از نوآوری، رشد بهره وری و اشتغال است (مجمع جهانی اقتصادی، 2013 ؛ میسون و براون، 2014) از نظر تجربی، این ادعا بسیار منحصر به فرد به نظر می رسد.

شبکه های مبتدی نوآوری یا کارمندان کارآفرینی همچنین می توانند اشکال کارآفرینی تولیدی باشند، و از این طریق منشأ نتایج رفاهی قبلی است. اما واضح است که رویکرد اکوسیستم کارآفرینی تعریفی شامل شاخص های آماری سنتی کارآفرینی مانند “خود اشتغال” یا “مشاغل کوچک” در کارآفرینی نیست. این تمایز بین اقدامات سنتی کارآفرینی و اقدامات مفهومی مناسب تر کارآفرینی مانند کارآفرینی مبتکرانه و رشد گرا، به طور فزاینده ای در ادبیات کارآفرینی تأکید می شود (استم،2016).

مؤلفه دوم اصطلاح اکوسیستم است. تفسیر بیولوژیکی این مفهوم که در آن تعامل موجودات زنده با محیط فیزیکی آنها در مرکز قرار دارد، بدیهی است که خیلی به معنای واقعی کلمه مورد توجه قرار نمی گیرد. در عوض، رویکرد اکوسیستم کارآفرینی تأکید می کند که کارآفرینی در جامعه ای از بازیگران وابسته به هم صورت می گیرد.

به ویژه، ادبیات مربوط به اکوسیستم های کارآفرینی بر نقش زمینه اجتماعی در اجازه یا محدود کردن کارآفرینی متمرکز است و به این معنا با دیگر سیستم های کارآفرینی یا رویکردهای تحقیق کارآفرینی سیستمی ارتباط نزدیکی دارد (استرنبرگ، همکاران، 2014)، که اغلب با هدف پل زدن رویکرد سیستم نوآوری و مطالعات کارآفرینی انجام می شود.

بر خلاف کاربردهای قبلی اصطلاح “اکوسیستم” در ادبیات مدیریت که بر سازمان یک صنعت یا زنجیره ارزش متمرکز شده اند، اکوسیستم های کارآفرینی چشم انداز ذاتی جغرافیایی هستند. یعنی اکوسیستم های کارآفرینی به جای ظهور نظم در بازارهای جهانی، بر فرهنگ ها، نهادها و شبکه هایی که به مرور زمان در یک منطقه ساخته می شوند، تمرکز می کنند (استم، 2016).

فعالیتهای کارآفرینی، به عنوان خروجی اکوسیستم کارآفرینی، فرایندی در نظر گرفته می شود که توسط آن افراد فرصتهایی برای نوآوری ایجاد می کنند. این نوآوری سرانجام به ارزش جدیدی در جامعه منتهی می شود و بنابراین نتیجه نهایی اکوسیستم کارآفرینی است در حالی که فعالیت کارآفرینی خروجی واسطه ای از سیستم است.

این فعالیت کارآفرینی مظاهر بسیاری دارد، از جمله کارآفرینی های نوآورانه، کارآفرینی با رشد بالا به ویژه کارکنان کارآفرینی برای ایجاد ارزش جدید در اقتصادهای توسعه یافته مانند اروپا از اهمیت بالایی برخوردار است (استم، 2016).

 ساخت اکوسیستم های کارآفرینی با افزایش محبوبیت روبرو شده است و برای تصور مشاوران، سیاست گذاران، مربیان، سرمایه گذاران، تأثیر گذاران، محققان، رهبران افکار و کارآفرینان به یکسان جذاب است. با این وجود، احتمالاً فقط محققان دانشگاهی هستند که قبل از پاسخ دادن به سؤالات یا به اشتراک گذاشتن نظرات خود در مورد اکوسیستم کارآفرینی خاص یا به طور کلی در مورد این پدیده، به دنبال شفاف سازی ساختار باشند.

بنابراین، یک وضعیت بسیار جذاب ایجاد می شود: از یک سو، بیشتر افراد که خود را به عنوان شرکت کننده در یک اکوسیستم کارآفرینی معرفی می کنند، هنگام صحبت در مورد آن احساس اطمینان می کنند، در حالی که اکثر افراد خارج از دانشگاه با سختی ترین آموزش دیده، از طرف دیگر به این مفهوم مراجعه می کنند.

با بیان اینکه فاقد محدودیت های مفهومی، سخت گیری و تمایز از سایر مفاهیم قبلاً تثبیت شده و به همان اندازه محبوب هستند. موضع میانی توسط کسانی که معتقدند اکوسیستم های کارآفرینی “بسیار متنوع، چند بازیگر و چند مقیاس” است، گرفته می شود، به طوری که بهترین محققان علمی می توانند توصیف تجربیات مختلف را انجام دهند زیرا مقایسه، برون یابی و انتقال سیاست ها و تجربیات مهم نخواهد بود. (میسون، 2017).

فقدان یک تعریف رایج پذیرفته شده از اصطلاح “اکوسیستم کارآفرینی” برای جوامع پزشکان مشکلی ایجاد نکرده است، در حالی که گزارش های سیاسی با استفاده از این اصطلاح نیز گسترش یافته است. به نظر می رسد ویژگی های اکوسیستم های کارآفرینی در این جوامع به طور معمول شامل بازیگران، فرایندها و نهادهای مختلفی است که با هم مخلوط شده و در یک زمینه خاص فرهنگی، جغرافیایی و زمانی قرار می گیرند.

علاوه بر این، دست اندرکاران و صاحبنظران سیاست نه تنها توافق کرده اند که ساخت اکوسیستم کارآفرینی مفید باشد، بلکه آنها همچنین بینش و بهترین تمرین را برای توانمندسازی و مؤثر پرورش آنها ایجاد کرده اند. ایده هایی مانند “بزرگ فکر کنید، کوچک شروع کنید، سریع حرکت کنید” و “از تقسیم بندی مصنوعی در جامعه کارآفرینان خودداری کنید” به عنوان راههای عملی برای ایجاد نشاط در اکوسیستم های کارآفرینی پیشرفته اند (آندونوا و همکاران، 2018).

جایگاه مطالعات مربوط به اکوسیستم کارآفرینی در ادبیات توسعه ی کارآفرینی، در مطالعات انجام شده بر تأثیر فاکتورهای انفرادی و محیطی بر توسعه ی کارآفرینی است (انتظاری، ۲۰۱۵) به کار گیری عبارات مفهوما مشابه مانند محیط کارآفرینانه و سیستم کارآفرینانه در مطالعات سال های گذشته و اکوسیستم کارآفرینانه کارآفرینی در پژوهش های اخیر، در راستای تشریح عناصر کلیدی بهم پیوسته ای هستند که برای ایجاد بسترهای کارآفرینی، نوآوری و رشد به طور پیچیده ای در تعامل با یکدیگرند.اکوسیستم کارآفرینی بیش از آنکه پدیده ای ایستا باشد پدیده ای پویا است (مایر ۲۰۱3). کارآفرینی در محیطی امکان رشد و ترقی می یابد که عناصر متعدد آن در همکاری با یکدیگر هم افزایی داشته باشند.

در این میان زیرساختهایی مطرح می شوند که می توانند تبدیل به عامل تسهیل گر و یا محدود کننده ی کارآفرینی شوند مثل ترتيبات نهادی جهت قانونی نمودن و سنجش طبق استانداردها برای تکنولوژی های جدید، مکانیزم های تامین مالی، نیروی کار شایسته تحقیق و توسعه ( R & D ) و غیره.

در اکوسیستم کارآفرینی وجود ذینفعان و همکاری متقابل آنها با یکدیگر سبب ایجاد شرایط مناسب برای فعالیت های کارآفرینانه و توسعه کسب و کارهای جدید می شود. منظور از ذينفع هر نهادی است که به طور بالفعل با بالقوه حامی و مشوق کارآفرینی است. (آندونوا، 2016)

تمایز رویکرد اکوسیستم کارآفرینانه:

آنچه رویکرد اکوسیستم کارآفرینی با سایر مفاهیم تأسیس شده مانند مناطق صنعتی، خوشه ها و سیستم های نوآوری مرتبط است – تمرکز بر محیط کسب و کار خارجی است: اینکه نیروهایی فراتر از مرزهای یک سازمان وجود دارند اما درون آن منطقه ای هستند که بتوانند به رقابت کلی یک شرکت کمک کنند.

رویکرد منطقه صنعتی بر تقسیم محلی کار یک صنعت (مارشال، 1920) و تعامل بین جامعه مردم و جمعیت بنگاهها در یک نهاد اجتماعی تأکید دارد (بکاتی، 1990) تا بتواند در بازارهای بین المللی موفق باشد. رویکرد خوشه بر غلظت جغرافیایی شرکت های بهم پیوسته، تأمین کنندگان تخصصی، ارائه دهندگان خدمات، بنگاه های صنایع مرتبط و مؤسسات مرتبط (…) در زمینه های خاص متمرکز است.

سیستم های نوآوری منطقه ای (RIS) به شبکه ها و موسسات مرتبط با مراکز تولید دانش مانند دانشگاه ها و آزمایشگاه های تحقیقاتی عمومی در یک منطقه و شرکت های نوآورانه ارتباط دارند. این پیوندها باعث می شوند دانش بین سازمانهای مختلف سرایت کند و نوآوری کلی منطقه را افزایش دهد (استم، 2016).

رویکرد اکوسیستم کارآفرینی با رویکردهای منطقه صنعتی، خوشه ای و سیستم نوآوری متفاوت است با این واقعیت که کارآفرین به جای بنگاه، کانون تجزیه و تحلیل است. رویکرد اکوسیستم کارآفرینی از این رو با فرد کارآفرین به جای شرکت آغاز می شود اما بر نقش بستر اجتماعی و اقتصادی پیرامون فرایند کارآفرینی نیز تأکید می شود.

بیشتر مطالعات خوشه ای روی بنگاه ها و صنایع تمرکز دارند، از جمله پویایی آنها (فرنکن ،همکاران 2015). برخلاف ادبیات خوشه ها، مناطق و سیستم های نوآوری، تمرکز تحقیقات اکوسیستم ها بجای شرکت های بزرگتر، تأسیس شده تر و یا بنگاه های کوچک در حال رشد، استوار بر کارآفرین و استارتاپ قرار گرفته است. استارت آپها با  رشد بالا که اساس اکوسیستم های کارآفرینی را تشکیل می دهند، لازم نیست در کلیه مدل های خوشه ای و مناطق صنعتی موجود باشد (مارکوسن، 1996).

در حالی که چارچوب های مناطق صنعتی، خوشه ها و سیستم های نوآوری نقش مهمی را برای کارآفرینان در نظر می گیرند (یلینپ 2009)، تمرکز به طور خاص روی آنها نیست بلکه نقش کارآفرینان و مبتدیان در سیستم های بزرگتر است. ارزش آفرینی و نوآوری در نتیجه، این رویکردهای موجود غالباً استارتاپ ها را به عنوان نسخه های کوچکتر از شرکت های بزرگتر و بین المللی به جای نهادهای سازمانی منحصر به فرد متفاوت (و اغلب منفی تر) می بینند.

فراتر از این، نقش دانش بین اکوسیستم ها و مفاهیم متحد مانند خوشه ها و سیستم های نوآوری متفاوت است. در مدلهای سنتی، دانش به دانش فنی اطلاق می شود که برای توسعه محصولات و فن آوری های جدید و دانش بازار لازم است تا بدانیم کدام محصولات جدید در بازار موفق خواهند بود.

این دانش در اکوسیستم ها مهم است، اما رویکردهای اکوسیستم همچنین نوع جدیدی از دانش را برجسته می کند: دانش مربوط به خود فرآیند کارآفرینی. شامل دانش در مورد چالش های پیش روی کارآفرینان در مقیاس، نحوه طراحی برنامه های تجاری و طرح ایده های سرمایه گذاران فرشته و سرمایه داران و چگونگی غلبه بر مسئولیت جدید بودن هنگام کار با مشتریان و تامین کنندگان بالقوه است.

بنابراین، مربیگری و شبکه سازی بین کارآفرینان از اهمیت بالایی برخوردار است. تضاد مهم دیگر با دیگر مفاهیم این است که رویکرد اکوسیستم کارآفرینی نه تنها کارآفرینی را نتیجه سیستم می داند بلکه اهمیت کارآفرینان را به عنوان بازیگران اصلی (رهبران) در ایجاد سیستم و سالم نگه داشتن سیستم می بیند (فلدمن، 2014).

این “خصوصی سازی” سیاست کارآفرینی نقش دولت را در مقایسه با رویکردهای سیاست قبلی کاهش می دهد. کارآفرینان با تعهد بلند مدت به اکوسیستم اغلب به بهترین وجهی شناخته می شوند که فرصت ها و محدودیت های اکوسیستم را بشناسند و با سایر فیدرهای اکوسیستم (مانند ارائه دهندگان خدمات حرفه ای و زیرساخت های مالی) با آنها برخورد کنند.

این بازرگانان و خیرخواهان موفق می توانند با استفاده از شبکه های اجتماعی و سرمایه خود به عنوان “معامله گران” عمل کنند تا محیط کارآفرینی منطقه خود را بهبود بخشند (فلدمن و زولر ،2014). با این حال، دولت نقش مهمی را به عنوان “تغذیه کننده” ایفا می کند که برای ایجاد یک محیط مساعد اقتصادی و اجتماعی برای کارآفرینی، به عنوان مثال در تنظیم قوانین و مقررات یا فراهم آوردن فرصت های آموزشی فعالیت می کند.

خرابی بازار و خرابی سیستم لزوماً دلیل مداخله دولت نیست: حتی در اینجا، کارآفرینان می توانند فرصتهایی را پیدا کنند، به عنوان مثال با کاهش عدم تقارن اطلاعات و سازماندهی اقدامات جمعی برای ایجاد کالاهای عمومی.(استم ،2016).

اکوسیستم کارآفرینی به عنوان مبنایی براي سیاست هاي کارآفرینی بویژه براي کسب وکارهاي جدید فناوري مدار ظهور یافت.البته وادرز(2000) معتقد است استراتژي اکوسیستم کارآفرینی در نتیجه مخاطب قرار دادن برخی از اشتباهات سیاسی بوجود آمده است.

همچون: اختصاص پایین دارایی عمومی به کارآفرینی، فقدان وضوح اهداف سیاسی کارآفرینی، عدم پذیرش برنامه ریزي نشده مهیاکنندگان اعتبار کارآفرینی، نتایج گمراه کننده برنامه هاي تدریجی همچون آموزش .محیط کارآفرینانه به کلیه ی فاکتورهای اقتصادی، اجتماعی فرهنگی و سیاسی اشاره دارد که بر خواسته و قابلیت مردم برای عهده دار شدن فعالیت های کارآفرینانه اثرگذار است و به دسترس بودن خدمات کمک و پشتیبانی که فرایند استارت آپ را تسهیل می کند باز می گردد” .

جیاتیاوالی و فاگل به ارائهی چارچوب نظری پرداخته اند که در آن ابعاد پنج گانه محیط کارآفرینانه (سیاست های دولت و رویه ها، شرایط اجتماعی و اقتصادی، مهارت های کارآفرینانه و کسب و کار، حمایت مالی برای کسب و کار و حمایت های غیر مالی برای کسب و کار ۱۳) به عناصر اصلی فرآیند ایجاد کسب و کار با مخاطره (فرصت، تمایل به ایجاد تشکیلات اقتصادی، قابلیت ایجاد تشکیلات اقتصادی پیوند داده می شوند.

(چگونه می توان ساختار اکوسیستم کارآفرینی برای خودی ها واضح و قدرتمند باشد اما برای سایر افراد گریزان و مبهم است؟بخشی از پاسخ این سؤال در پیچیدگی کامل مفهوم و توانایی ذینفعان مختلف برای مقابله با آن نهفته است. در اکوسیستم های کارآفرینی، کارآفرینان بازیگران اصلی هستند و دارای یک ساختاری برجسته در فعالیت های کارآفرینی هستند که واقعاً فقط از یک منظر کل نگر و سیستمی قابل درک هستند( بوچمن ، 2016)، در آن لایه های مختلف زمینه تعامل دارند و کارآفرینی را شکل می دهند.

دلیل این امر این است که در جامعه ای از بازیگران وابسته به هم، که متعلق به فضای فرهنگی گسترده تری است که انتظارات کارآفرینی در آنها شکل می گیرد اتفاق می افتد و مشاغل کارآفرینی فعالیت می کنند.

جنبه های اجتماعی، نهادی و ارتباطی مکان محدودی که یک اکوسیستم کارآفرینی خاص در آن فعالیت می کند مهمترین متغیرهای توضیحی برای درک میزان فعالیت کارآفرینی چه برای محققان دانشگاهی و چه برای پزشکان است(آندونوا ،2018).

علاوه بر این، بیشتر آنها موافقت خواهند کرد که پیشینه های اکوسیستم های کارآفرینی عمیقاً در انتخاب های تاریخی و نهادی گذشته گنجانیده شده و بنابراین به طور قابل توجهی وابسته به مسیر هستند.

ما به نوع تفکر سیستمی جذب می شویم که توصیف می کند که چگونه بازیگران، مؤسسات و فرایندها در ترکیب های منحصر به فرد برای ایجاد تعادل های متعدد و هرج و مرج زیبا ترکیب می شوند، که بستری مناسب برای آزمایشات تجاری است و الهام بخش موفقیت است.

در عین حال، ما این اشتیاق را تکمیل می کنیم و برای داستان پردازی با یک استراتژی تحقیقاتی به خوبی ساختار یافته و یک رویکرد سنجیده و علمی از این حوزه استفاده می کند را تکمیل می کنیم و از این طریق مفهوم اکوسیستم های کارآفرینی را غنی می کنیم. برای این منظور، ما تا آنجا که ممکن است سعی می کنیم تا اطلاعات موجود را در چارچوب هایی بسازیم که برای ناظران محور دانش آشنا باشد.

ما یک اکوسیستم کارآفرینی را با توجه به تعاملاتی که بین شش حوزه و بازیگران مربوط به آنها اتفاق می افتد، تجزیه و تحلیل می کنیم: امور مالی کارآفرینی هرگز مهمترین ماده سازنده یک اکوسیستم کارآفرینی نیست، اما در آزمایش، مقیاس گذاری و درنهایت نقش مهمی دارد.

نتایج مثبت اقتصادی و خروجی هایی که عناوین را ایجاد می کنند. ب) برنامه ها و آژانس های دولتی هر دو از روحیه کارآفرینی در برابر روندهای ناپایدار بازار پشتیبانی می کنند و به آنها پناه می دهند، ثبات و جریان را به سیستم می بخشند.

مؤسسات علمی و پژوهشی و همچنین قابلیت انتقال R * D اطمینان حاصل می کنند که یک جریان سالم از نوآوری های قابل فروش به مرحله مناسب محصول – بازار، از جایی که امکان افزایش مقیاس امکان پذیر است، می رسد. به نظر می رسد تفکر استراتژیک رهبران تجارت مکمل بینش های کارآفرینی است که در اکوسیستم های کارآفرینی پدیدار می شود (آندونوا، 2018).