عنوان کتاب: نوازش پروانه های ساکت
نویسنده: فریدون صمدی
رمان و داستان
درباره کتاب:
مجموعه ترانه های “نوازشِ پروانه های ساکت” در واقع قسمتی از دل سروده هايی هستند که در يک دوره ی زمانی حدوداً سه ساله از احساس به ذهن سراينده، و سپس در نهر واژگان جاری گشته و بيشترِ آن ها برای اولين بار در رسانه های اجتماعی مثل تلگرام و اينستاگرام منتشر گردیده اند.
این مجموعه، در سه دسته بندی “دفتر عاشقانه” ، “دفتر تنهايی” و “دفتر ترانه های اجتماعی” تفکيک و در زمستان 1399 با همکاری و مساعدت انتشارات عطران . جناب آقای دکتر علیزاده ، با عنوان “نوازش پروانه های ساکت” منتشر گرديده اند.
(نوازش پروانه های ساکت)
بخش هایی از کتاب:
نام ترانه: شيشه ی خاطره ها
از دفتر: ترانه های عاشقانه
زیرِ قطره های بارون، ميونِ هُرمِ تابستون،
خلوتِ یه باغ دور و… شیشه ی خاطره هامون…!
خیلی وقته دست نخورده… شیشه، تو تنهايياشه،
حسرتِ روزاى عشقُ… داره تو نگاهِ پنهون…
رو تَنِش، گردِ سکوتِ… تو دلش، اما می جوشه،
می خواد اون يه بار دیگه… طعمِ مستیِ لبامون!
حالا نیستی پیشَم…، اما… تو خيالم، با تو هستم،
بارشِ حسِ تو، افسون… نبضِ من، پیشِ تو مهمون…
دِلِ شیشه خیلی تنگه… واسه بارونایِ مُرداد!
یه نَفَس…، یه جُرعه ی داغ… بی خیالیِ دوتامون!
روی پوستِش… ردِ دستِ… ردی از حسِ جوونی،
خواهش تکرارِ حسُ… می شه خوند… از رو لبِ اون!……….
نام ترانه: مرواريد
از دفتر: ترانه های عاشقانه
می شنوم…!
دادِ غريبِ تو نگاهِت…
که یهو می زنه بیرون…
از تو آهِت!
من چه کردم؟…
با تو و…
با قلبِ پُر احساسِ پاکِت!
يه صدا و یه نَهيبِ!… تو دلِ من…
نه! یه آوارِ مَهيبِ!…
رو دل من…
“نکنه که من همینم…
قلبِ سنگی‌ِ زمينم”!
فکرِ بیرون رفتنِ جون… از دلامون…
سوزشِ زخمِ سکوتِ رو لبامون…
ذره ذره! می کَنه بودنُ…
از خاطره هامون!
آه!… از اون نگاهِ غربتِ دوتامون…
که مثِ مرواريداىِ تک و تنهایِ بیابون…
می تابَن…
به رنگِ رویایی ترین…
نیازِ پنهون!………..
سخن آخر:
ترانه کلامی است برخاسته از احساس و دل، که لاجرم بر دل می نشيند… ترانه با ساده ترین واژگان و تصویر سازی ذهنی، مفاهيم پيچيده ای را از ذهنِ ترانه سرا به مخاطب عام القاء می نمايد و نيازی به دايره ی گسترده ی لغات برای شنونده و زمزمه کننده ی ترانه نيست! ترانه می بايستی آن قدر آهنگين و گيرا باشد تا خواننده را از شروع تا انتها بر بال های احساسِ سراينده، به نهايت مفهومی که در خود نهفته دارد، برساند.
در عین حال، ترانه بايد دارای روح شاعرانگی بوده و از این حیث چیزی کم از اشعار دیگر نداشته باشد.(نوازش پروانه های ساکت)
ترانه قابلیت نشستن بر تخيل موسیقی دان و آهنگساز دارد و با ذهن خلاق اوست که ماندگاری يافته و هم احساسی را در مخاطبانش به وجود می آورد.
